Срэбна-залаты пясочны пляж,
Зьзяе сонца на рачной касе.
I гарыць пясок. Бязьлюдна ўсьцяж.
Апаўдні палуднуюць усе.
А мы выйшлі паказаць сябе,
Паспрачацца з сонечным цяплом.
Быццам золата рука грабе
I праз пальцы сыплецца пяском.
Кажуць людзі, мудры Архімэд
Формулы выводзіў на пяску,
Пакідаў для будучыні сьлед.
I каханым гэта – на руку.
У рацэ нам плюхацца, плысьці,
Лёгка, вольна – плоткам наўздагон.
Даць нырца, заблытацца ў трысьці,
Выбрацца на бераг, як на ўслон.
Смаліць цела ліпеньскі загар.
Гэта маладая весялосьць
Звоніць сэрцам, як хмяльны званар.
I запал ідзе да нас, як госьць.
|
|
